Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη. "Από παιδί ήμουν λίγο αλαφροϊσκιωτο'', λέει ο ίδιος. ''Αδυνατούσα να βρω κοινά ενδιαφέροντα με τα άλλα παιδιά της ηλικίας μου, και δεν μου άρεσαν οι πολλές συναναστροφές . Δεν με γοήτευαν ιδιαίτερα τα παιχνίδια, οι μπάλες κι οι παρέες. Με θυμάμαι , κυρίως, να κάθομαι και να ακούω μουσική από ένα κασετόφωνο".
''Το θέατρο ήρθε (και έμεινε) στην τετάρτη δημοτικού. Ο τότε δάσκαλος μου έπαιξε καθοριστικό ρόλο στον τρόπο που το γνώρισα, το αγάπησα και το επέλεξα ως πορεία ζωής''. "Στα 18 έδωσα στο Εθνικό, πέρασα, αποφοίτησα στα 21 και από κει και πέρα περιπέτεια". .
https://www.instagram.com/p/B0jMUgVogbr/
-Μιχάλη, τι σημαίνει για σένα το «Λόγω Τιμής»;
Αυτή η συνεργασία ήρθε λίγο μαγικά. Είναι μια προσωπική απόδειξη του ότι η σκέψη παράγει ύλη.
Μέσα από κάποιες από τις παλαιότερες σειρές της Μιρέλλας, που έβλεπα μικρός, γνώρισα κάποιους από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς, μεταξύ των οποίων και ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης. Σκέφτηκα τότε ότι αν έπαιζα κάποτε στην τηλεόραση θα ήθελα να παίξω σε μια αντίστοιχη σειρά. Αργότερα, ο Μαρκουλάκης άρχισε να σκηνοθετεί. Βλέποντας δουλειές του είπα "πολύ θα ήθελα να δουλέψω σε παράστασή του", χωρίς ωστόσο να προσπαθήσω να έρθω σε επαφή μαζί του μετά τη σχολή γιατί έχω μια λοξή σχέση με την κοινωνικότητα και το επικοινωνιακό κομμάτι. Κάποια χρόνια μετά και σε μια ιδιαίτερη καμπή μου, έτυχε να έρθει στην τελευταία παράσταση ενός έργου που έπαιζα τότε και να τον γνωρίσω. Και ως οπαδός της αμφισβήτησης των συμπτώσεων, κάποιες μέρες αργότερα και αφού πια είχε μια εικόνα από μένα, αποφάσισα να επικοινωνήσω μαζί του και να του εκφράσω την επιθυμία μου, τύχαινε εκείνη την περίοδο να ανεβάζει τον "Φεγγίτη", στον οποίο υπήρχε ένας ρόλος που πιθανά να μπορούσα να παίξω, με κάλεσε σε μια ακρόαση και με πήρε. Το έργο αυτό, το είχε μεταφράσει η Μιρέλλα, η οποία ήταν παρούσα σε όλες τις πρόβες, και έτσι γνωρίζω και εκείνη. Περνάει αρκετός καιρός ακόμα, εν τω μεταξύ με τη Μιρέλλα είμαστε πλέον φίλοι, ο Κωνσταντίνος έχει γίνει ένας άνθρωπος που αγαπώ βαθιά, και κάποια στιγμή μαθαίνω από την ίδια για το Λόγω Τιμής και για μια πιθανότητα ενός ρόλου, του γιου του Κωνσταντίνου. Λίγο αργότερα γνωρίζω τον Λάμπη, περνάω από ακρόαση και βρίσκομαι τελικά να παίζω στη σειρά. Οπότε για μένα το Λόγω Τιμής, λόγω αυτών των ανθρώπων που έχουν - εν μέρει εν γνώση τους και εν μέρει εν αγνοία τους - αποτελέσει επιρροές μου από τα παιδικά μου χρόνια μέχρι σήμερα και λόγω του τρόπου που η ζωή μας έφερε σε επαφή, είναι μια δουλειά βαθιά συναισθηματική και βαθιά προσωπική. Είναι μια ευχή που ξεκίνησε σχεδόν πριν από είκοσι χρόνια, εκπληρωνόταν σταδιακά και ολοκληρώθηκε με αυτή τη σειρά.
https://www.instagram.com/p/B2WImguomLt/
-Περίγραψε μας την ατμόσφαιρα των γυρισμάτων.
Ήταν από τις πιο υγιείς και φωτεινές συνεργασίες που έχω κάνει. Όλο το ανθρώπινο δυναμικό της σειράς, μηδενός εξαιρουμένου, σε όποιο πόστο και να βρισκόταν, επιζητούσε να εργάζεται με σεβασμό, με ευγένεια, με ήθος, με χαρά και με αγάπη. Το κλίμα ήταν ιδανικό για σπορά. Μια μεγάλη παρέα που αποφασίζει να χτίσει ένα ωραίο ψυχικό σπίτι.
-Πως ήταν η επαφή σου με τους παλιούς ηθοποιούς του ‘’Λόγω Τιμής’’ και πως με τους νέους;
Οι περισσότερες σκηνές που είχα ήταν με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη και την Μαρία Ναυπλιώτου, τους τηλεοπτικούς γονείς μου.
Είναι και οι δύο ευφυείς και ταλαντούχοι, χωρίς να έχουν την ανάγκη να επιδεικνύουν και να επαληθεύουν την ευφυία και το ταλέντο τους. Είναι δύο ανήσυχοι καλλιτέχνες, με την αγωνία και το πάθος ενός παιδιού. Ως τέτοιοι λοιπόν, δε θα μπορούσαν να μην είναι και εξαιρετικοί συνεργάτες. Με βοήθησαν και με στήριξαν πάρα πολύ με τις γνώσεις τους στο μέσο, καθώς εγώ δεν είχα ξανακάνει τηλεόραση, ο τρόπος που έπαιζαν λειτουργούσε πολύ απελευθερωτικά και η ηρεμία τους, η γείωσή τους, η συγκέντρωσή, ο σεβασμός και η αγάπη για τον συμπαίκτη τους. Ο στόχος τους ήταν να φωτίσουν τις σχέσεις των χαρακτήρων και όχι τον εαυτό τους. Είναι πολύ τιμητικό και εμπνευστικό να δουλεύεις με καλλιτέχνες που ενώ θα μπορούσαν να είναι εφησυχασμένοι στην καριέρα που έχουν χτίσει και να έχουν μετατραπεί σε τεχνοκράτες, συνεχίζουν να αναζητούν την ουσία και να αντιστέκονται στην έπαρση και την ευκολία. Με τους νεότερους ηθοποιούς της σειράς είχα δυστυχώς πολύ λίγες σκηνές μαζί τους, οπότε συναντηθήκαμε ελάχιστες φορές. Ήμασταν πιο κοντά από άποψη εμπειρίας και πορείας στο χώρο, θυμάμαι να μοιραζόμαστε κοινές αγωνίες, ανασφάλειες.
https://www.instagram.com/p/B2jxvI_AmJv/
-Πως ένιωσες όταν έμαθες ότι θα συμμετέχεις στην σειρά;
Το πρώτο συναίσθημα ήταν ο τρόμος. Κι αυτό γιατί είχα ήδη συνδεθεί προσωπικά με την Μιρέλλα, την εκτιμούσα και την αγαπούσα πολύ, για την αισθητική της, την ευφυία της, την γενικότερη στάση ζωής της, τις επιλογές της και την παιδεία της. Το αίσθημα ευθύνης που νιώθω όταν συνεργάζομαι με ανθρώπους που προηγείται η προσωπική σχέση είναι διπλάσιο. Ήθελα πολύ να την τιμήσω που με πρότεινε και με εμπιστεύτηκε και να τιμήσω στην συνέχεια και την εμπιστοσύνη του Λάμπη που με δέχτηκε. Μαζί με αυτά, ο τρόμος μεγάλωνε γιατί καταρχάς η εμπειρία μου με την κάμερα ήταν μηδενική οπότε η αγωνία του να σταθώ αντάξιος ήταν τεράστια και έπειτα γιατί το Λόγω Τιμής πέρα από το βαρύ φορτίο της ιστορίας που έχει γράψει o προηγούμενος κύκλος, είναι μια δουλειά υψηλών καλλιτεχνικών επιλογών και προδιαγραφών. Είναι μια δουλειά που, κατά τη γνώμη μου, διαψεύδει το ότι η τηλεόραση και η τέχνη δεν μπορούν να συμβαδίσουν.
Στις περισσότερες σειρές των προηγούμενων ετών μέχρι και φέτος, η ζωή που παρακολουθούσαμε ήταν κατασκευασμένη, παραπλανητική και αποστειρωμένη, χωρίς ιδιαίτερη αισθητική και ταυτότητα. Οι δημιουργοί αυτής της σειράς θέλησαν να ασχοληθούν με τον ψυχισμό υπαρκτών ανθρώπων, υπαρκτών προβληματικών και υπαρκτών συναισθημάτων. Αντιστάθηκαν στις εξωφρενικές ταχύτητες και την κακαισθησία της εποχής και έπλασαν αυτή την ιστορία με φροντίδα και μεράκι. Για μένα αυτή η δουλειά είναι μια καλλιτεχνική πρόταση, όχι απλώς ένα τηλεοπτικό προϊόν. Αισθάνομαι πολύ περήφανος που είμαι μέρος της και χαίρομαι που η τηλεόραση έχει αρχίσει πια γενικά να αλλάζει.
https://www.instagram.com/p/BwzmWjfnQrt/
-Ο ήρωας που παίζεις στο Λόγω Τιμής, ο Φοίβος, έχει κοινά χαρακτηριστικά με τον πραγματικό σου εαυτό;
Πολλά! Το πρώτο κοινό που έχουμε είναι τα άκρα. Τα ακραία συμπεριφορικά μοτίβα. Δηλαδή κινούμαστε κι οι δυο στο μαύρο και στο άσπρο. Αγαπάμε και οι δυο πολύ τη μουσική, συγκρουόμαστε και οι δυο ανοιχτά με πράγματα που δεν συμφωνούμε, εκφράζουμε και οι δύο αυτό ακριβώς που θέλουμε, χωρίς να σκεφτόμαστε τι θα συμβεί. Επίσης, ο Φοίβος έχει μέσα του μια μοναχικότητα που έχω και εγώ σαν άνθρωπος.
-Τηλεόραση, θέατρο και μουσική. Άμα τα έβαζες σε σειρά προτεραιότητας, ποια θα ήταν;
Δεν γίνεται να τα βάλω σειρά προτεραιότητας γιατί για μένα σημασία δεν έχει το μέσο αλλά η εκάστοτε συνεργασία. Είτε αυτή είναι στο θέατρο, είτε στην τηλεόραση, είτε οπουδήποτε. Οπότε όταν γυριζόταν η σειρά, ήταν η απόλυτη προτεραιότητά μου. Τώρα, είναι το θέατρο.
-Τι είναι αυτό που σου αρέσει λιγότερο στην δουλειά σου;
Δε μου αρέσει η τάση που υπάρχει στο χώρο να ασχολούμαστε πολύ παραπάνω απ’ όσο χρειάζεται για να μη χάνουμε το χιούμορ μας με τον εαυτό μας και την περσόνα μας, με το πώς θα γίνουμε αρεστοί, με το πώς θα εντυπωσιάσουμε, με το πώς θα βολευτούμε, με το πώς θα γίνουμε αποδεκτοί, κ.λ.π. και όχι με το πώς θα κάνουμε τον εαυτό μας χρησιμότερο για την τέχνη μας. Πώς θα εξελίξουμε την τεχνική μας, πώς θα βαθύνουμε τις γνώσεις μας, πώς θα προετοιμάσουμε το σώμα μας και την ψυχή μας για τον εκάστοτε ρόλο. Η τέχνη δεν είναι συμφέρον να μετατρέπεται σε μια περιφορά προσωπικοτήτων, είναι μια απαιτητική και συνεχής άσκηση. Θα ήθελα γενικότερα οι προθέσεις στον χώρο αυτό, και στο θέατρο και στην τηλεόραση, να είναι πιο πνευματικές και όχι τόσο χρησιμοθηρικές. Ζούμε σε μια δυτική κοινωνία, οπότε είναι αναπόφευκτο ακόμα και η τέχνη να είναι ένα προϊόν. Όμως αν αυτό το προϊόν δεν έχει μέσα του πνευματικότητα, είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο και επιζήμιο κοινωνικά, πολιτικά και ψυχικά. Για όλους.
https://www.instagram.com/p/Byf9pMsowUF/
-Η οικογένεια σου; Σε έχει στηρίξει στις επιλογές σου;
Πάρα πολύ. Γενικά στην οικογένεια υπήρχε ένα καλλιτεχνικό παρελθόν, η προγιαγιά μου ήταν ηθοποιός στην Κωνσταντινούπολη και ο πατέρας της επίσης, ο παππούς μου ήταν μουσικός, οπότε δεν υπήρξαν ποτέ ιδιαίτεροι κραδασμοί όταν τους ανακοίνωσα ότι θα ασχοληθώ με το θέατρο. Έτσι κι αλλιώς, το αποφάσισα πολύ νωρίς οπότε είχαν όλο το χρόνο στη διάθεσή τους να το διαπραγματευτούν μέσα τους, δεν ένιωσα ποτέ την παραμικρή πίεση να αλλάξω δρόμο ούτε ποτέ φορτώθηκα τις αγωνίες τους και η στήριξή τους όλα αυτά τα χρόνια ήταν και είναι πολύ δυνατή ασπίδα.
-Περίγραψε μου τον εαυτό σου με 5 λέξεις.
Ανασφαλής, πάρα πολύ. Δίκαιος, όσο μπορώ. Ειλικρινής, ευθύς. Απόλυτος. Φοβάμαι επίσης πάρα πολλά πράγματα. Φοβάμαι γενικά τους ανθρώπους και φοβάμαι ιδιαίτερα την αλαζονεία, σε οποιαδήποτε έκφανσή της, και σε προσωπικό και σε επαγγελματικό επίπεδο. Κάνει τον άνθρωπο τόσο γελοίο αισθητικά και πολλές φορές είναι υποχθόνια, δεν την καταλαβαίνεις. Είναι μια πολύ περίεργη ασθένεια και μπορεί να προσβάλλει τον οποιονδήποτε. Η γείωση θεωρώ ότι είναι απαραίτητη και στην δουλειά και στην ζωή, σου υπενθυμίζει την προσωρινότητά σου και την ελαχιστότατη θέση σου μέσα στο σύμπαν, σε βγάζει από τη μαρτυρική κατάσταση να παίρνεις τον εαυτό σου ιδιαίτερα σοβαρά, σε κάνει πιο τολμηρό. Τα πράγματα ρέουν πολύ αρμονικότερα όταν κάνεις ένα βήμα πίσω και τα παρατηρείς από μια απόσταση για να συλλάβεις το αληθές τους μέγεθος.
https://www.instagram.com/p/Bxp4QIGoIKM/
-Περίγραψε μου μια στιγμή απόλυτης ευτυχίας για σένα.
Μικρές στιγμές απόλυτης ευτυχίας είναι όταν καταφέρνω να μην υποταχτώ σε μια συνήθεια μου ή σε έναν φόβο μου. Θέλω να πηγαίνω κόντρα στην ρουτίνα και στην ασφάλεια στη ζωή μου, προσπαθώ να επιλέγω άγνωστους δρόμους, και όταν αυτό το καταφέρνω νιώθω ευτυχισμένος. Όταν επίσης εκφράζω απόλυτα αυτό που θέλω αλλά όχι με το μυαλό μου, με την καρδιά μου, χωρίς να λειτουργώ συγκρουσιακά, και τότε νιώθω ευτυχής. Όταν καταφέρνω να αφουγκραστώ το πώς ρέει η ενέργεια μέσα μου και να μην της πάω κόντρα, επίσης είμαι ευτυχισμένος.
-Επόμενος στόχος σου ή φιλοδοξία;
Θα ήθελα να συνεχίσω να συνεργάζομαι με ανθρώπους που μου δίνουν έμπνευση, σε συνθήκες που να μπορώ να πάω ένα βήμα παραπέρα ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης. Να έχω περισσότερη ενσυναίσθηση και κατανόηση, να μην είμαι τόσο ανασφαλής, να εμπιστεύομαι περισσότερο τους ανθρώπους, να αμφισβητώ και να αγαπώ με την ίδια ορμή.
-Τον χειμώνα πού σε βρίσκουμε;
Μέχρι τις αρχές Γενάρη θα παίζω στο «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» του Σέξπιρ, μια παράσταση που αγαπώ επίσης πολύ, σε σκηνοθεσία Αιμίλιου Χειλάκη και Μανώλη Δούνια στο θέατρο Βεάκη. Και από τον Μάρτιο θα παίζω στο «The flick» της Annie Baker σε σκηνοθεσία Βασίλη Μαυρογεωργίου στο θέατρο Skrow.
https://www.instagram.com/p/BvfWBILg6QR/
-Η σχέση σου με τα social media, ποια είναι;
Η σχέση μου με τα social media είναι τυπική.
Τα χρησιμοποιώ κυρίως σαν εργαλείο δουλειάς και εκφράζομαι με αυτά με τον αντίστοιχο τρόπο. Επικοινωνώ τη δουλειά μου. Έτσι όπως έχω επιλέξει να υπάρχουν στην καθημερινότητά μου, νιώθω φιλικά μαζί τους και έχουν ακριβώς τη θέση που θέλω να έχουν. Από την άλλη πλευρά ο τρόπος που έχουν αλώσει τις ανθρώπινες σχέσεις και σκέψεις σε ένα γενικότερο επίπεδο είναι εξαιρετικά θλιβερός. Εγώ έζησα το μεταίχμιο. Γεννήθηκα το 1991, οπότε πρόλαβα τις τελευταίες πνοές της αναλογικής εποχής. Οι επόμενες γενιές που ήρθαν με δεδομένο αυτόν τον τρόπο επικοινωνίας, είναι αλωμένες και σκιώδεις. Αδυνατούν να συνδιαλλαγούν πραγματικά, οι άνθρωποι συναντιούνται και δεν μιλάνε, δεν ξέρουν τι να πουν ούτε πώς, δεν ξέρουν πώς να συμπεριφερθούν, τους προκαλεί αμηχανία η εγγύτητα, φωτογραφίζονται ή φωτογραφίζουν. Δεν επικοινωνούν. Σχολιάζουν, εγκρίνουν ή κατακρίνουν. Προκύπτει πια καθαρά ένα νέο είδος ανθρώπου, ιδιαίτερα επιφανειακού, βασικό συστατικό του οποίου είναι το μου αρέσει και το δεν μου αρέσει. Η γνώμη έχει αντικαταστήσει σχεδόν πλήρως τη γνώση και οι σχέσεις φιλτράρονται πια μέσα από μια κάμερα, κοινή τη θέα. Οι άνθρωποι προτιμούν πια αντί να ζήσουν κάτι, να το αποθηκεύσουν. Σαν να μην τους έχει πει κανείς ότι δε θα ζήσουν για πάντα, στηρίζονται στην ανάμνηση και όχι στο βίωμα. Φοβούμενοι το ζωντανό, άφτιαχτο και ανεξέλεγκτο συναίσθημα, επιλέγουν να το καταγράψουν αντί να το αφήσουν να τους πλημμυρίσει. Στέκουν και το κοιτάζουν απαθείς μέσα από μια οθόνη και χαίρονται όταν αργότερα το δείχνουν ή το ποστάρουν και όταν κάποιος τους επαληθεύει τη σημαντικότητά του. Παρανοϊκό. Εγώ δε βρίσκω κανένα ενδιαφέρον σε αυτό το είδος ανθρώπου, αντίθετα με τρομοκρατεί και με αγχώνει ιδιαίτερα η εξέλιξή του.
-Καλύτερη συμβουλή που σου έχουν δώσει ποτέ.
Ευτυχώς, μου έχουν δώσει πολλές καλές συμβουλές στη ζωή μου. Θα σου πω την πιο πρόσφατη που μου την έδωσε η ψυχοθεραπεύτριά μου. Μου είπε λοιπόν: ‘’Ξέρεις, δεν έχουμε έρθει σε αυτήν την ζωή για διακοπές, έχουμε έρθει για να εξελίξουμε κάτι, ενσαρκώθηκες ξανά για να εξελίξεις και να διορθώσεις κάτι’’. Όπως ξέρεις, η ενέργεια στο σύμπαν ανακυκλώνεται, δεν παράγεται νέα. Άρα κουβαλάμε μέσα μας εγγεγραμμένες πολλές ζωές. Εμένα, αυτή η ανατολική προσέγγιση της ζωής μου πάει πολύ. Αν αυτό το αποδεχτείς, ξαφνικά σταματάς να γκρινιάζεις. Ό,τι και αν σου έρχεται, ακόμη και ανάποδο, προσπαθείς να βρεις τι μπορείς να διδαχθείς από αυτό και όχι πώς να το αποτινάξεις από πάνω σου . Και πραγματικά αν το δεις έτσι, η ζωή γίνεται μια υπέροχη περιπέτεια. Αν γκρινιάζεις και μιζεριάζεις θα σου έρχονται συνέχεια γεγονότα αντίθετα με τις επιθυμίες σου μέχρι να καταλάβεις ότι δεν είσαι σε αυτό τον πλανήτη για να ξεκουραστείς, ούτε για να βολευτείς. Για αυτές τις δύο καταστάσεις, υπάρχει άπειρος χρόνος, κάτω από τη γη.
-Ποιο θεωρείς το μεγαλύτερο σου κατόρθωμα εως τώρα;
Το γεγονός ότι έχω σταθεί αντάξιος της προσωπικής μου ηθικής και ιδεολογίας, χωρίς μέχρι ώρας να έχω πει ή να έχω κάνει κάτι που δεν πιστεύω για λόγους βολής και χωρίς να έχω φοβηθεί το κόστος της πιστότητας στον τρόπο που θέλω να ξοδεύω τη ζωή μου.
-Σε ποια ταινία ή παράσταση θα ήθελες να πρωταγωνιστούσες;
Στoν Στάλκερ του Ταρκόφσκι. Θα ήθελα να την έχω γράψει, να την έχω σκηνοθετήσει και να έχω παίξει όλους τους ρόλους. Επίσης, θα ήθελα να έχω γράψει, να έχω σκηνοθετήσει και να έχω παίξει όλους τους ρόλους σε όλες τις ταινίες του Ζουλάφσκι.
-Παραπάνω μίλησες για ακραίες συμπεριφορές. Ακραίες πεποιθήσεις έχεις και στην πολιτική σου ιδεολογία;
Δεν ξέρω αν είναι ακραίες οι πεποιθήσεις μου. Εμένα μου φαίνονται οι μόνες λογικές για την ιδιοσυγκρασία μου. Απεχθάνομαι όλα τα πολιτικά καθεστώτα, τα θεωρώ επιθετικά και εγκληματικά, απάνθρωπα και αφύσικα, πιστεύω ότι όλα ταυτίζονται στην εφαρμογή τους, είναι το ένα και το αυτό, είτε μιλάμε για φασισμό είτε για αναρχία. Διαφέρουν μόνο στην ιδεολογία, σε ένα θεωρητικό επίπεδο δηλαδή. Σε ιδεολογικό επίπεδο, λοιπόν, ασπάζομαι την αναρχία και φτύνω το φασισμό. Όταν όμως η ιδεολογία γίνεται πράξη, ο φασίστας και ο αναρχικός περπατάνε δυστυχώς χέρι χέρι και είναι και οι δύο εξίσου εγκληματικοί και καταστροφικοί για την κοινωνία. Γιατί το κύριο χαρακτηριστικό όλων των καθεστώτων, όπως και των περισσότερων θρησκειών, είναι η επιβολή μιας γνώμης απέναντι σε μια άλλη και όχι η συνύπαρξη. Η φύση όμως δε λειτουργεί έτσι. Γι’ αυτό για μένα η μόνη αποδεκτή εξουσία είναι αυτή της φύσης. Αν το ανθρώπινο είδος κατάφερνε να αποκρυπτογραφήσει τους κανόνες της και να δομήσει έτσι τις κοινωνίες του, κατανοώντας ότι οι ανάγκες του για κυριαρχία και επιβολή είναι μάταιες και αφελείς γιατί δεν είναι αρχηγός του σύμπαντος αλλά ένας μικρός κρίκος του, και αν έπραττε σύμφωνα με τους τέλειους νόμους της φύσης και τους υπάκουε, θα ζούσαμε έναν επίγειο παράδεισο. Ηγέτες φυσικά και πρέπει να υπάρχουν. Και στη φύση υπάρχουν ηγέτες. Δεν γίνεται να μην υπάρχουν. Ηγέτες όμως με την έννοια της φροντίδας, της δικαιοσύνης και του κοινού καλού. Του κοινού καλού που προστάζει η παντοδυναμία της φύσης. Ηγέτες που θα φροντίζουν να τιμούν και όχι να καταπατούν τους κανόνες της φύσης, οι οποίοι είναι τελείως αντίθετοι με οποιοδήποτε πολιτικό καθεστώς έχει γεννήσει η φαντασία του ανθρώπου. Από την άλλη, ίσως τελικά ισχύει η άποψη ότι ο άνθρωπος υπάρχει κυρίως για να καταστρέφει και όχι για να δημιουργεί. Μπορεί νομοτελειακά να είναι αυτός ο ρόλος μας στο σύμπαν. Θα φανεί από το τελικό αποτέλεσμα, το οποίο δεν είναι μακριά και δεν είναι και ιδιαίτερα ελπιδοφόρο. Προσωπικά, είμαι υπέρ της εσωτερικής επανάστασης, οι εξωτερικές επαναστάσεις έχουν αποτύχει γιατί είναι συγκρουσιακές. Τίποτα δεν ανθίζει με την σύγκρουση. Κι αν ανθίσει, μαραίνεται πάρα πολύ γρήγορα και δίνει τη θέση του σε μια ακόμα μεγαλύτερη περίοδο ξηρασίας.
https://www.instagram.com/p/B0qTTUNoUDk/
