ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΤΟΤΕ
Εμείς τότε, λόγω τιμής, δεν δίναμε Πανελλήνιες για να μπούμε στο Πανεπιστήμιο και να σπουδάσουμε. Δίναμε Πανελλήνιες και πεθαίναμε στο διάβασμα, για να εξαγοράσουμε τέσσερα, μπορεί και πέντε χρόνια απόλυτης ελευθερίας.
Μ᾽αυτό θέλω να πω ότι όταν ήμασταν τότε φοιτητές, καθόλου δεν μας ένοιαζε, τι θα κάνουμε μετά στη ζωή μας. Εμένα δηλαδή και την παρέα μου. Ζούσαμε σαν να μην υπάρχει αύριο. Δεν θυμάμαι ούτε μια φορά στα πέντε χρόνια, να ανοίξαμε συζήτηση για το επαγγελματικό μας μέλλον. Τι άγνοια κινδύνου θεέ μου…
Όμως αυτά τα πέντε χρόνια στη Νομική σχολή Κομοτηνής, για μένα ήταν ένα κομμάτι από τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου.
Τι να πρωτοθυμηθώ:
Το ποτό στην ντισκοτέκ που έκανε 60 δραχμές, δηλαδή 15 λεπτά του ευρώ, αν έχεις τον θεό σου!
Τότε πολύ τρέντυ ήταν η βότκα πορτοκάλι και φυσικά οι μπύρες FIX που τις πίναμε με τα τραπέζια της παρέας…
Το ότι το τρένο Θεσσαλονίκη - Κομοτηνή που ήταν γεμάτο φαντάρους και σάκους, έκανε 8 ώρες να φτάσει στον προορισμό του.
Το ότι υπήρχαν δύο μπουζούκια στην Κομοτηνή. Το Στορκ και το Λ᾽αμόρε. Την μια χρονιά καίγανε το ένα, πηγαίναμε στο άλλο. Την άλλη χρονιά, στο άλλο. Τότε ακούγαμε το ‘‘και θέλω να ρθω να σ᾽ αρπάξω από την άλλη, να την ρωτήσω με τα μάτια δακρυσμένα, με ποιό δικαίωμα σε πήρε από μέναααα και ποιά θυσία, ποιά θυσία έχει κάνει αυτή (μικρή παύση), για σέεεεεεναααα…’’
Η φοιτητική ζωή χωρίς κινητά ήταν ένα όνειρο. Δίναμε ραντεβού στην πλατεία Ειρήνης και ναι, τα καταφέρναμε και βρισκόμασταν.
Τρώγαμε σουβλάκια και λουκάνικα στον Πλάτανο, αλλά τις πατάτες τις πέρναμε από άλλο μαγαζί, γιατί ο Πλάτανος δεν τηγάνιζε πατάτες και μαλώναμε ποιός θα φύγει από την παρέα, για να πάει να φέρει τις πατάτες…Τα τραπέζια αυτά θυμάμαι να είναι γεμάτα με δεκάδες μπουκάλια από μπύρες FIX…
Μέναμε όλοι μαζί στο ξενοδοχείο Όλυμπος και αντί να διαβάζουμε, πηγαίναμε από το ένα δωμάτιο στο άλλο, όλη την νύχτα, με τις νυχτικιές και την παντόφλα και κατουριόμασταν από τα γέλια μέχρι το πρωί.
Και μπορεί να πληρώναμε ξενοδοχείο, αλλά κάθε βράδυ διανυκτερεύαμε όλοι μαζί σε άλλο σπίτι. Όπου μας έβγαζε η άκρη.
Κυρίως όμως μέναμε στον Γιάννη, (έγκριτος δικηγόρος σήμερα) που ήταν ο κολλητός μου και μέσα στο φοιτητικό αυτό σπίτι των 15 τετραγωνικών, έχουμε κάνει τα πάντα: πάρτι με καλεσμένο όλο το έτος, μπουγέλα με το νερό να φτάνει μέχρι τα γόνατα, έχουμε παίξει βόλεϊ με κανονική μπάλα κάνοντας δίχτυ το σκοινί απλώματος, έχουμε διαβάσει, έχουμε κοιμηθεί με τα ρούχα στο πάτωμα ακούγοντας το Χαμόγελο της Τζοκόντα. Όμως δεν θα ξεχάσω το καλύτερο: ένα βράδυ ξεκινήσαμε να γελάμε με νευρικά γέλια, κατά τις δέκα και σταματήσαμε να γελάμε στις 8 το πρωί….Non stop.
Τα όσα ζήσαμε μ᾽αυτή την παρέα, που μου θυμίζει έντονα την παρέα του ‘‘Λόγω τιμής’’, δεν περιγράφονται με λόγια… Ίσως ήμασταν λίγο περισσότεροι, καμιά δεκαπενταριά άτομα, αλλά παρά το πλήθος, ήμασταν πολύ αγαπημένοι και ενωμένοι. Δεν κάναμε βήμα χωριστά, κάποιοι είχαν γίνει ζευγάρια, κάποιοι είχαν σχέσεις στις πόλεις τους. Όμως τα γέλια, οι πλάκες, το χαβαλέ, οι βόλτες, η αγάπη, το δέσιμο, ήταν μοναδικά, γιατί ήταν αθώα, αγνά και όλα ειλικρινά. Λόγω τιμής, ήταν από τις πιο δεμένες και αγαπημένες παρέες της ζωής μου!
ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΤΩΡΑ
Επάγγελμα: φοιτητής. Εν έτει 2019! Βλέπω Λόγω Τιμής (παλιά επεισόδια στο You Tube) και σκέφτομαι πόσο πάρα πολύ διαφορετικά είναι τα πράγματα σήμερα. Αλλιώς τότε, αλλιώς τώρα.
Φυσικά, και συνεχίζουμε να δίνουμε «Πανελλήνιες» - άλλωστε, νομίζω αυτό το ξέρεις και εσύ – για να «μπούμε» στη σχολή που επιθυμούμε.
Όμως όλη η διαδρομή μέχρι να φτάσουμε ως εκεί, είναι γεμάτη από κούραση και δυσκολίες. Και, δεν βελτιώνεται αρκετά στα φοιτητικά χρόνια, ειδικά στην περίπτωση που η σχολή σου είναι υψηλόβαθμη, όπως για παράδειγμα η Νομική και η Ιατρική.
Ανέμελες στιγμές υπάρχουν (ας είμαστε ειλικρινείς σε αυτό). Ίσως, όμως, να είναι λιγότερες σε σχέση με το παρελθόν.
Χαλάρωση και ελευθερία, είναι δύο λέξεις με μεγάλη αξία και «βαρύνουσα» σημασία για τη ζωή μας. Κι, όσο περνούν τα εξάμηνα, οδεύοντας προς το φινάλε, συνειδητοποιείς, ακόμα πιο πολύ, τη σημαντικότητα τους.
Ναι, θα βγούμε έξω. Συνήθως, την Παρασκευή ή το ΣΚ. Το πρόσεξες το «ή», Όχι «και»! Γιατί πλέον η τιμή του ποτού και του φαγητού δεν κοστίζει, όπως τότε,… 150 δραχμές, αλλά 10 ευρώ περίπου (αν εξασκήσεις λίγο τη μαθηματική σου ικανότητα και κάνεις την αναλογία, θα καταλάβεις για πόσο μεγάλη διαφορά μιλάμε). Αφετέρου, γιατί οι περισσότεροι φοιτητές εργάζονται, προκειμένου να εξασφαλίσουν το χαρτζιλίκι τους. Οπότε, ελεύθερος χρόνος μεσοβδόμαδα φαντάζει σχήμα οξύμωρο. Ιδιαίτερα, στην περίπτωση που ο φοιτητής έχει «περάσει» σε σχολή μακριά από τον τόπο διαμονής του, η παράλληλη απασχόληση καταλήγει μονόδρομος.
Ναι, θα πάμε για καφέ (και για πολύ Κους – Κους). Αν αυτό δε γίνει το ΣΚ, θα συμβεί σίγουρα μετά το μάθημα στη σχολή (μπορεί και κατά τη διάρκεια του τελευταίου διαλείμματος– μην υπολογίσω πόσα 5λεπτα διαλείμματα κατέληξαν σε 5ωρες συζητήσεις), αλλά και πριν το πρωινό μάθημα – εκεί, που ακόμα και τη στιγμή, που βρίσκεσαι μέσα στην αίθουσα, αρνείσαι να πιστέψεις ότι είσαι σε πανεπιστημιακό χώρο.
Ναι, θα δοκιμάσουμε και το brunch μας. Πιο καινούργιο, πιο ιδιαίτερο, πιο συνδυαστικό, πιο πολυποίκιλο (σαν την ετυμολογία της λέξης brunch, που αποτελεί ένωση του Breakfast και του Lunch). Αυτό, θα το προγραμματίσουμε για την Κυριακή μας, την υπέροχη τούτη μέρα, που ούτε να ξυπνήσουμε νωρίς χρειάζεται, ούτε να διαβάσουμε. Τη μέρα που το «The Art Of Doing Nothing» κυλά στο αίμα μας – και δε νιώθουμε τύψεις γι αυτό. Το αντίθετο (μη σου πω).
Βέβαια, για να μην ωραιοποιούμε καταστάσεις, όλα όσα σου είπα (και άλλα τόσα ακόμη), θα γίνουν με τη συντροφιά του κινητού μας. Της προέκτασης του χεριού μας. Μιλάμε απαλλαγμένοι από υπερβολές και βουτηγμένοι σε βαθιά ειλικρίνεια. Σε προειδοποιώ – αν και δε νομίζω ότι αναφέρομαι σε κάτι που έχει διαφύγει της προσοχής σου: Αν στο τραπέζι κάθονται 4 άτομα, υπολόγισε 14. Γιατί, σίγουρα θα μιλήσεις (διαδικτυακά) και με άλλα πρόσωπα, όσο κάθεσαι με την παρέα σου. Ένα «σκούντημα» στο Facebook αρκεί, για να ξετυλιχτεί ο «Μίτος της Αριάδνης». Λίγο παρόντες, λίγο απόντες στη στιγμή, τούμπαλιν και πάμε από την αρχή.
Η παρέα, πάντως, συνεχίζει να αποτελεί ορόσημο της φοιτητικής ζωής. Άλλαξε η μορφή της, όχι, όμως και η ουσία της. Άλλωστε, η ζωή είναι μερικοί ξένοι που επέλεξαν το μαζί. Και αυτή, είναι και η ομορφιά της.
Από τη Τζίνα Σπάρτακου και τον Νίκο Κοντομήτρο
