Tον συνάντησα το πρωί της πρεμιέρας του "Λόγω Τιμής, είκοσι χρόνια μετά". Σε μια ηλιόλουστη πλατεία, με μια ενοχλητική μέλισσα να παρενοχλεί το μικρόφωνο του κινητού μου. Τον "ρωμαλέο",¨ερωτιάρη", "ονειροπόλο Γιώργο Χρυσοστόμου, με σάρκα και οστά!

Βασιλεία Μαξακούλη
Βασιλεία Μαξακούλη

  Ο Ρόδιος ηθοποιός Γιώργος Χρυσοστόμου εκπέμπει μια αύρα νησιώτικη, αναμειγμένη με τον αχό της πόλης. Ένα κράμα καλοκαιρινού ονείρου και τα γνωστά "να είχε η μέρα περισσότερες από 24 ώρες" της Αθήνας. Ένας τυπικός άνθρωπος ανάμεσα μας, που στη σκηνή μεταμορφώνεται σε αστυνόμο, σε οικογενειάρχη, ακόμα και σε... γυναίκα! Τολμηρός, πάντα προσφέροντας απλόχερα ένα χαμόγελο, ο Γιώργος Χρυσοστόμου μας συστήθηκε για τα καλά μέσα από το "LAPD". Κι από τότε, η πορεία του μοιάζει ανοδική συναντώντας στον δρόμο του κάθε λογής καλούπια να βουτήξει και να ενσαρκώσει. Του αρέσουν οι αλλαγές κι αυτό είναι γεγονός! Ίσως για αυτό να γαληνεύει στη σκέψη ενός σπιτιού επάνω στο βουνό, ενός αλόγου που καλπάζει ανέμελο σε ένα κτήμα. Η θάλασσα είχε τρικυμίες και τώρα ψάχνει ένα αεράκι να τον ταξιδέψει. Από  τους "Singles" ως το βραβείο Χορν και μέχρι σήμερα στο "Λόγω Τιμής", ο Γιώργος Χρυσοστόμου καταφέρνει να ξετυλίξει τις φλοίδες της ψυχής του κάθε χαρακτήρα, χρησιμοποιώντας τα δικά του χέρια, τα προσωπικά.

Από τη...δεύτερη κουβέντα που ανταλλάξαμε, κατάλαβα γιατί αυτό τον τύπο, όταν τον βλέπεις μια φορά τον θυμάσαι πάντα με πολλή αγάπη ενώ, παράλληλα, χαμογελάς! Φυσικά και δεν μπορώ να σου αποκαλύψω  τι μου είπε και έφτασα σ' αυτό το συμπέρασμα. Μπορώ, όμως,  να σου μαρτυρήσω όλα όσα συζητήσαμε: επιτυχίες, εμπειρίες, συνήθειες, συναισθήματα, νοητική διαφάνεια, ευτυχία, δουλειά, μοναξιά.  Η κουβέντα μαζί του ήταν απολαυστική. Γιατί ο Γιώργος μιλάει σαν να σου ¨χαρίζει¨τα λόγια του! Ετσι ακριβώς. Μου χάρισε μια κουβέντα με χιούμορ και ειλικρίνεια, που, σίγουρα, αξίζει να μοιραστώ μαζί σου.

-Ο ρόλος που θεμελίωσε την αναγνωρισιμότητα σου πανελλαδικώς ήταν εκείνος του Λουκά στο LAPD. Παρόλα αυτά η αναγνωρισιμότητα δεν αποτελεί το μοναδικό συστατικό της επιτυχίας. Ποια ήταν για σένα η μεγαλύτερη επαγγελματική σου επιτυχία ως τώρα και με ποια κριτήρια ορίζεις την επιτυχία;
Είναι η ανταπόκριση του κοινού, η αποδοχή από τους συναδέλφους, η αναγνωρισιμότητα στους δρόμους, το ότι γεμίζει το θέατρο γιατί πλέον ο κόσμος σε εμπιστεύεται σαν ηθοποιό. Προσπαθώ να μεταπηδώ από τα τηλεοπτικά στα θεατρικά και στα κινηματογραφικά χωρίς να κάνω κάτι ίδιο, να υπάρχει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διαφοροποίηση.
Λόγω ενός συνδυασμού συναισθηματικών και εμπορικών παραγόντων, θα έλεγα ότι το «Πέτρες στις τσέπες του» ήταν η μεγαλύτερη έκρηξη που έγινε στο θέατρο. Τηλεοπτικά, ήταν το LAPD. Ο ρόλος αυτός ήταν κουτί για εμένα. Όταν είδα και το αντίστοιχο ισπανικό, κατάλαβα ακριβώς τι ήταν ο συγκεκριμένος τύπος.  Πριν από αυτό, το μπαρούτι άρχισε λίγο να καίγεται από τους «Singles». Από εκεί και πέρα, εγώ όφειλα να θέλω να συνεχίσω να είμαι αναγνωρίσιμος και σε πιο ειδικό κοινό, στο θεατρικό. Αυτό που με καθιέρωσε θεατρικά ήταν το «Mistero Buffo»,όπου πήρα και το βραβείο Χορν. Η παράσταση ήταν σημείο αναφοράς για εμένα, από εκεί και πέρα άνθισα στον χώρο του θεάτρου. Τηλεοπτικά, αυτά που ξέρεις. Ελπίζω να γίνει και κινηματογραφικά. Βλέπουμε.

-Και σε προσωπικό, πνευματικό, ίσως ανθρωπιστικό επίπεδο;
Θα κρίνουμε εκ του αποτελέσματος. Εγώ δεν μπορώ να σου πω τι έχω πετύχει σε προσωπικό επίπεδο, μιας και ακόμα αγωνίζομαι. Αυτό είναι κάτι, το οποίο μπορούν να πουν οι άλλοι σαν ιστορία για εμένα ή αν μου κάνει αφιέρωμα κάποια εκπομπή όταν φύγω από τη ζωή, εκεί μπορούμε να μιλήσουμε. Τι ήταν αυτός ο άνθρωπος που πέρασε; Σε προσωπικό επίπεδο, καλό είναι να μην υπάρχει καμία επιτυχία, ώστε να αγωνίζεσαι διαρκώς, να υπάρχει εξέλιξη και να μην μένεις στάσιμος. Το έχω και στο θέατρο αυτό, αλλά και στη ζωή εγώ βλέπω ότι είναι καλύτερο να μην γραπώσεις τον στόχο σου. Πες ότι ήταν δίαιτα. Αν την τηρώ τρεις μήνες, σημαίνει ότι στην υπόλοιπη ζωή μου θα τρώω ό,τι θέλω; Είναι ένας διαρκής αγώνας. Αυτό σημαίνει επιτυχία, να μην σταματάς να παλεύεις.

-Ποια είναι η εμπειρία σου ως τώρα στο «Λόγω Τιμής»; Ήταν δύσκολο να αφομοιωθείς με τους παλιούς ηθοποιούς της σειράς;
 Έχει πλάκα, γιατί ξαφνικά ο χρόνος συστέλλεται όταν μεγαλώνεις. Όταν παιζόταν το «Λόγω Τιμής», ήμουν 18 χρονών. Μάλιστα, το είδα πιο μετά σε επαναλήψεις, γιατί στη Ρόδο δεν είχαμε MEGA. Θυμάμαι τη μεγάλη μου αδερφή, που το λάτρευε. Στο ενδιάμεσο, έχω συνεργαστεί με αρκετούς ηθοποιούς, που είχαν δεύτερους και τρίτους ρόλους στη σειρά. Αλλά, οι βασικοί κι ιδιαίτερα,η Μιρέλλα Παπαοικονόμου και ο Λάμπης Ζαρουτιάδης με υποδέχτηκαν σαν ισότιμο και μου έδειξαν μεγάλη εκτίμηση. Αυτό με έκανε να είμαι ακόμα πιο φιλότιμος στη δουλειά, που είμαι ούτως ή άλλως. Τώρα, το παρτενεράκι μου, την Αγγελική Δημητρακοπούλου, την συμπάθησα πιο πολύ. Με τον Άλκη Κούρκουλο έχουμε μια αμοιβαία εκτίμηση. Μπήκα σε ένα πλαίσιο ηθοποιών και βρίσκομαι στην κατάλληλη θεατρική ηλικία, ώστε να αρχίσω να εντάσσομαι στο παιχνίδι τους. Η δουλειά ήταν εξαιρετική. Ο Λάμπης κι η παραγωγή μας συμπεριφέρθηκαν πολύ ανθρώπινα παρά τις δύσκολες συνθήκες. Η Μιρέλλα ήταν πολύ συγκινημένη. Με το που με ρώτησε ο Λάμπης αν θέλω να είμαι στη σειρά, είπα ναι χωρίς δεύτερη σκέψη. Παρόλο που με ρωτάνε ποιος ήμουν στην παλιά σειρά, υποτίθεται πως τώρα είμαι συνομήλικος τους. Δεν πάμε με την βιολογική ηλικία. Σαφώς και ο Άλκης Κούρκουλος είναι πιο μεγάλος από εμένα.
https://www.instagram.com/p/B02_Ez4I1Kk/
-Ο χαρακτήρας που υποδύεσαι στη σειρά, ο Δημήτρης ερωτεύεται την Αθηνά (Αγγελική Δημητρακοπούλου). Τι είναι αυτό που φοβάται και δεν αποκαλύπτει σε εκείνη τον εαυτό του;
Υπάρχουν πολλά. Κρατάς πάντα ένα μυστήριο. Δεν πρέπει να ανοίγεις όλα σου τα χαρτιά από την αρχή. Είναι δύσκολο για τον άλλον να διαχειριστεί τόση πληροφορία. Ο Δημήτρης είναι κι ένας τύπος, που έχασε τη γυναίκα του, μεγαλώνει δύο παιδιά. Δεν είναι κρυψίνος, τουλάχιστον μέχρι το 12ο επεισόδιο.
Από την άλλη, τα πάντα είναι σύστημα, γιατί και η Αθηνά δεν αποκαλύπτει όλη της τη ζωή από την αρχή. Είναι δύο ήρωες που συναντώνται με μυστικοπάθεια, όπως θεωρώ ότι είναι φυσιολογικό. Γοητεύονται από το μυστήριο, δεν υπάρχει κάποιος δόλος ή ενοχή προς το παρόν.

-Εσύ, σαν Γιώργος, φοβάσαι να αποκαλύπτεις τον εαυτό σου σε κάθε νέα σχέση;
Εγώ κάνω το ανάποδο. Για αυτό στο επισημαίνω. Ανοίγω κατευθείαν όλα τα χαρτιά μου και αυτό τρομάζει. Δεν υπάρχει κάτι να ανακαλύψεις, είναι καλό να πηγαίνεις σιγά σιγά.

-Θα ήθελα να χρησιμοποιήσεις τα αρχικά του ονόματος σου και να βρεις κάποιες λέξεις που σε περιγράφουν σαν άνθρωπο.
Γ
ενναίος
Ερωτιάρης
Ωραιοπαθής
Ρωμαλέος
Γλυκός
Ιδεαλιστής
Όμορφος
Συμπαθητικός
Μόλις έλυσε το σταυρόλεξο σε δευτερόλεπτα, αποδεικνύοντας πως έχει μελετήσει το αντικείμενο ή στην προκειμένη περίπτωση, το υποκείμενο, βάζει νέα πρόκληση στον εαυτό του. «Μπορώ και με το Χρυσοστόμου! Για πάμε!» Και συνεχίζει με την ίδια άνεση σαν να πέταγε τις λέξεις από μια καλά στοιβαγμένη αποθήκη συστατικών εαυτού.
Χαρούμενος
Ρόδιος
Υγιής
Σώφρων
Ολόκληρος
Σωστός
Τυπικός
Ονειροπόλος
Μαλάκας. («Το βάζεις άνετα», μου είπε)
Οπαδός (του καλλιτεχνικού πατινάζ και των καταδύσεων)
Υστερόβουλος

-Ποιο είναι το πιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό σου; Κάτι που θεωρείς πως σε ξεχωρίζει ακόμα κι αν περνάει απαρατήρητο;
Είμαι πολύ φροντιστικός, παρόλο που δεν μου φαίνεται γιατί είμαι παρτάκιας. Φροντίζω πολύ τους ανθρώπους. Μου αρέσει να τρέχω για τους άλλους, να αισθάνονται ασφάλεια μαζί μου. Στην παρέα μου, είμαστε 2-3 άντρες που το έχουμε αυτό. Εγώ, ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, o Γιώργος Μιχαηλίδης, o Χρήστος Μαλάκης. Την ομάδα τη φροντίζουμε, είμαστε και αρχηγοί κάπως, παίρνουμε ευθύνες. Αυτό είναι ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Σαφώς, και το πολύ γνωστό σε όλους, ότι είμαι μανιώδης με την καθαριότητα, που είναι πολύ σπάνιο για εργένη άντρα. Μου αρέσει να είναι καθαρό και τακτοποιημένο το σπίτι μου.

-Είχες κάποια εμπειρία (μια συμβουλή που σου έδωσαν, κάποια ταινία, μια συνθήκη που βίωσες) που σε έκανε να αλλάξεις ριζικά ένα σημαντικό στοιχείο του χαρακτήρα σου;
Εδώ ανοίγει πολύ η ψαλίδα, γιατί ευτυχώς έχω ζήσει πολλά πράγματα. Αλλά, ας πούμε ότι όταν έπαιξα στον «Ρινόκερο» του Ιονέσκο, κατάλαβα πολλά για το πόσο καλό και κακό έχουν οι άνθρωποι μέσα τους. Αυτό με ταρακούνησε τότε. Ήταν κομβικό σημείο για να συνειδητοποιήσει το εσωτερικό μου σύστημα πόσο επικίνδυνοι μπορεί να γίνουμε οι άνθρωποι. Από εκεί και πέρα, διάφορες καθημερινές εμπειρίες σε διαμορφώνουν. Ευτυχώς δεν έχω ζήσει κάτι πολύ άσχημο κι έντονο, όπως κάποιο πρόβλημα υγείας.

-Φαντάζομαι ότι η ηθοποιία ήταν το πάθος σου. Όταν άρχισες να εργάζεσαι σε αυτόν τον χώρο, το απομυθοποίησες ή ήταν πραγματικά ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα;
Όχι, δεν το απομυθοποίησα. Η αλήθεια είναι ότι αλλιώς το έχεις στο μυαλό σου πριν μπεις στη σχολή, αλλιώς όταν μπαίνεις σε αυτή κι αλλιώς βγαίνεις στην πραγματικότητα του θεάτρου. Μπερδεύεσαι λίγο γιατί είναι μια πραγματικότητα σε μια μη πραγματικότητα. Εγώ το μυθοποίησα πιο πολύ. Το σκεφτόμουν ως κάτι τεράστιο και πάρα πολύ δύσκολο, ακατόρθωτο. Με την πάροδο του χρόνου, το συγκεκριμένο πρόβλημα έφευγε από πάνω μου κι άρχισα να ασχολούμαι με τους θεατές περισσότερο. Θέλω να κάνω δουλειές, που αρέσουν στον κόσμο. Ξέρω ότι δεν έχουν όλοι την αισθητική που θα ήθελα, αλλά θέλω να γνωρίσει όσο περισσότερος κόσμος γίνεται την αισθητική μου. Τελευταία, απομυθοποιώ τους ηθοποιούς. Προσπαθώ να δείξω στους θεατές ότι οι ηθοποιοί δεν πρέπει να είναι κάτι μυθοποιημένο. Βασικά είναι ταλαιπωρημένοι άνθρωποι, που βρίσκουν εκεί διέξοδο. Άνθρωποι ψυχικά και πνευματικά ανάπηροι ή υπερφυείς με απορρυθμισμένα συναισθήματα, που στο θέατρο αισθάνονται σαν οικογένεια. Για μένα, οι ηθοποιοί είναι σαν καλοί και κακοί άγγελοι, σαν πνεύματα. Για αυτό, όταν είσαι ηθοποιός είσαι άφυλο πλάσμα, ώστε να μπορείς να προσεγγίζεις κάθε είδους κοινό. Αν περιγράφω μια ιστορία σαν άντρας πρέπει να δείξω στον ήρωα μου και θηλυκές πλευρές, για να την καταλάβουν κι οι γυναίκες. Η τηλεόραση μυθοποιεί τους ηθοποιούς. Στο «Πέτρες στις τσέπες του», προσπαθήσαμε με τον Μάκη να το χαλάσουμε αυτό, κι ίσως έτσι γίνονταν όλα πιο μυθικά.

-Ποια είναι τα πιο σημαντικά συστατικά ενός επαγγελματία ηθοποιού;
Να πηγαίνει στην ώρα του στην πρόβα. Το ξαναλέω. Να το γράψεις δύο φορές να ακουστεί. Είναι ζόρικο, κάποιοι δεν μπορούν να το διαχειριστούν. Να εξασκούν σώμα και πνεύμα. Να εξελίσσονται σαν άνθρωποι, να λειτουργούν με αγάπη κι όχι με αρνητικά συναισθήματα. Είναι ένα μέσο για μια μορφή παιδείας. Εγώ δεν ενστερνίζομαι την άποψη «Ηθοποιός σημαίνει φως». Το φως πρέπει να έχει μαύρο φόντο, χρειάζονται και τα δύο στοιχεία για να φανεί κάτι. Θα στο πω όπως το διάβασα σε ένα βιβλίο. Αν έχεις έναν φακό σε δωμάτιο με ανοιχτά τζάμια και παράθυρα, δεν φαίνεται το φως. Και στο θέατρο, αν δεν υπάρχει σκοτάδι ώστε να ανάψουν οι λάμπες, δεν έχει νόημα. Τεχνικά, ψυχολογικά, ενεργειακά, θέλει και τα δύο. Για να ισχύει το δράμα, πρέπει να υπάρχουν μέσα του στοιχεία κωμωδίας και το αντίστροφο. Μου αρέσουν οι ηθοποιοί που φαίνονται πιο τρισδιάστατοι, όχι πολύ φωτεινοί ή πολύ σκοτεινοί. Και στον κόσμο αρέσει αυτό αρκεί να μάθει πώς να το αποκωδικοποιήσει αυτό. Από εκεί και πέρα, δεν πιστεύω ότι η εξωτερική εμφάνιση παίζει ρόλο. Έχω δει πολύ όμορφη κοπέλα πάνω στη σκηνή να χάνει τελείως τη γοητεία της και άσχημο άντρα να είναι υπέρτατα όμορφος πάνω στο σανίδι. Είναι μια εξάσκηση ψυχικών και πνευματικών οργάνων: φωνή-σώμα, ψυχή-πνεύμα. Αυτά πρέπει να λειτουργούν διαρκώς και να φροντίζονται για να αντέξει η μηχανή στον χρόνο. Αν αφεθείς σε όσα ξέρεις, θα μείνεις στάσιμος. Εγώ προσπαθώ να πηγαίνω και σε μη ασφαλή μονοπάτια.

-Θα προέτρεπες κάποιον νέο να ακολουθήσει τον δρόμο της υποκριτικής;
Ναι, αφού καταλάβει πρώτα τι είναι. Όταν ήμουν μικρός και είπα σε έναν παλιό καλό ηθοποιό του ελληνικού θεάτρου που έχει φύγει από τη ζωή, μου απάντησε: «Μην τολμήσεις και το κάνεις! Θα καταστρέψεις τη ζωή σου!» Μου σάπισε την καρδιά, αλλά δεν το άφησα να με επηρεάσει. Θεωρώ πως αν το πράγμα σε οδηγεί προς τα εκεί, πρέπει να το κάνεις. Προτείνω στον καθένα να κάνει αυτό που του λέει η καρδιά του κι όχι η κοινωνία. Υπάρχει μια σύγκρουση εκεί αναγκαστικά. Δεν είμαι από αυτούς που λένε: «Μακριά». Όποιος θέλει να γίνει, ας γίνει. Μακάρι να γίνουν όλοι.

-Έχεις αναφέρει σε συνέντευξη σου πως επιθυμείς να έχεις αρκετό προσωπικό χώρο διότι μεγάλωσες σε μια οικογένεια με πολλά αδέρφια κι αρκετή φασαρία. Στο θέατρο ή στην τηλεόραση, όπου η επαγγελματική σου «οικογένεια» είναι και πάλι πολυπληθής, πώς αισθάνεσαι; Πιστεύεις πως αυτό σε κάνει να νοιώθεις οικεία;
Το οικογενειακό θέμα στο θέατρο και στην τηλεόραση, έχει αρκετό πένθος. Συστήνεται μια οικογένεια με στόχο μια δουλειά, μοιράζονται οι ρόλοι, κόβεται αυτό και σου λείπουν για λίγο οι άνθρωποι. Με τον Μάκη πέρυσι ήμασταν δύο κι αισθάνθηκα πολύ οικογενειακά κι έχει υπάρχει θίασος δεκαπέντε ατόμων κι έχω νοιώσει πολύ μόνος. Είναι θέμα χημείας, όχι κόσμου. Είμαστε μεσογειακοί τύποι και λειτουργούμε με το συναίσθημα κι αυτό μπερδεύει την κατάσταση. Αναμειγνύονται στη δουλειά εντάσεις, φιλίες, συνήθειες (ό,τι έχει μια οικογένεια). Από ένα σημείο και μετά, προτιμάς να μην θεωρείς τον θίασο οικογένεια σου, απλώς να είσαι πολύ καλός συνεργάτης και να αγαπάς τους ανθρώπους. Το οικογενειακό καλό είναι να βρίσκεται έξω από τη δουλειά, για να έχεις έναν τόπο να αναφέρεσαι.

-Χάνεις ποτέ τον εαυτό σου λόγω της φύσης της δουλειάς σου;
Όχι. Υπήρχε μια εποχή που ήταν χαμένος ο εαυτός μου και τον έψαχνα στο θέατρο και μια εποχή που έχασα την θεατρική μου ταυτότητα κι έψαχνα τον εαυτό μου. Τώρα, είμαι σε ένα καλό σημείο, ξέρω ποιος είμαι. Με ρώτησε κάποιος αν μπερδευόμουν όταν έπαιζα τρεις ρόλους ταυτόχρονα. Ο χειρουργός δεν μπερδεύεται με τόσες αρτηρίες και φλέβες. Το ίδιο είναι και για μένα. Πρόκειται για μια εγκεφαλική διεργασία. Αν ταυτιστώ πολύ, μπορεί να έχω τον ήρωα μέσα μου κάθε μέρα. Στο θυμίζει κι ο κόσμος διαρκώς. Πρέπει να παίρνεις μια υγιή απόσταση από τον ρόλο, όπως και την ώρα που παίζεις.

Πιστεύεις πως κάθε ρόλος που υποδύεσαι σε αλλάζει σαν προσωπικότητα; Αντλείς στοιχεία του στην καθημερινότητα σου;
Κάνω το ανάποδο. Δίνω στον ρόλο στοιχεία καθημερινότητας μου. Παίρνω στοιχεία κι από καθημερινότητες άλλων, επειδή είμαι πολύ παρατηρητικός. Ένα περπάτημα για παράδειγμα.

-Σκέψου πως μπαίνεις τώρα σε μια χρόνο μηχανή και ξαφνικά είσαι ο Γιώργος 20 χρόνια μετά. Τι θα ήθελες να έχεις καταφέρει;
Θα ήθελα να έχω ένα σπίτι με τζάκι σε ένα βουνό και να πηγαινοέρχομαι. Παρόλο που είμαι νησιώτης, δεν μπορώ την ξαπλώστρα και την άμμο. Είμαι χειμερινός τύπος. Σε ιδανικά όνειρα, σκέφτομαι να είχα έναν φάρο κάπου, βόρεια στην Ιρλανδία. Σίγουρα κι ένα άλογο, γιατί τα τελευταία τρία χρόνια κάνω ιππασία και μου αρέσουν πάρα πολύ τα άλογα. Αν κατάφερνα να είχα ένα κτήμα και να συντηρώ ένα τέτοιο ζώο, θα ήταν όνειρο ζωής.  Θα δούμε. Επαγγελματικά, ό,τι έχω ονειρευτεί το έχω ζήσει. Είμαι πλήρης κι ευγνώμων. Όταν ξεκίνησα ονειρευόμουν να γίνω ο καλύτερος από όλους. Τώρα, δεν με νοιάζει.

-Υπάρχει κάτι για το οποίο μετανιώνεις, που αν γυρνούσες πίσω σκέφτεσαι πώς θα το είχες κάνει διαφορετικά; Ή πιστεύεις πως ακόμα και τα λάθη ήταν σημαντικά, καθώς σε διαμόρφωσαν όπως είσαι σήμερα;
Καμιά φορά, ίσως να μετανιώνω για αρνητικές σκέψεις που έχω κάνει κι αναρωτιέμαι γιατί σκέφτηκα έτσι. Αλλά, όταν πράττω κάτι άσχημο, ζητάω συγγνώμη. Δεν θα άλλαζα τίποτα από αυτά που έχουν γίνει. Κάπως κούμπωσε το πράγμα και βρισκόμαστε εδώ και τα λέμε. Με ό,τι έγινε, είμαι εντάξει. Και με ό,τι δεν έγινε, είμαι εντάξει.

-Τι είναι για σένα αληθινή ευτυχία; Είσαι ευτυχισμένος;
Ωραία ερώτηση. Δεν μπορώ να το διακρίνω αυτό το συναίσθημα. Από την ώρα που ο υπολογιστής γεμίζει και ξυπνάει το πρόγραμμα, έχω μια πάγια πτώση συναισθήματος. Μελαγχολία. Παλιότερα, οι ευτυχισμένες κι οι δυσάρεστες στιγμές, ήταν πολύ ακραίες. Πλέον, υπάρχει μια πιο ίσια γραμμή στον σεισμογράφο μέσα μου. Οι στιγμές της παράστασης είναι πάντα πολύ μαγικές, ακόμα και λάθος να γίνει.

-Υπάρχει κάποιος ρόλος, τον οποίο θα ήθελες πολύ να υποδυθείς;
Όχι, με τίποτα. Θα σου πω γιατί. Όποτε έλεγα θα ήθελα πολύ αυτόν τον ρόλο κι αυτός μου χτυπάει την πόρτα, εγώ δεν είμαι έτοιμος. Το αφήνω να έρθει πλέον. Μιλάω λίγο ανεύθυνα διότι δεν είναι πως έχω διαβάσει πολλά έργα, δεν έχω καλή σχέση με το διάβασμα. Πάντως, όσα ήρθαν, τα ήθελα. Άσε που από τους πολύ γνωστούς ρόλους δεν μου πάει κανένας. Δεν με βλέπεις για Άμλετ, ούτε για Ρωμαίο. Ξέρω πάντως ότι αν μου δώσουν τον Πετρούκιο στο «Ημέρωμα της Στρίγγλας», θα το ήθελα. Αλλά δεν το λέω πολύ, μη γίνει. Δεν ξέρεις ποτέ και πώς θα είναι οι συνεργάτες σου. Όποτε, δεν εύχομαι για ρόλους.

-Πώς αισθάνεσαι που μετά από 3 χρόνια αποχαιρετάς την παράσταση «Πέτρες στις τσέπες του» και τους συνεργάτες σου;
Οι Πέτρες είναι το παιδί μας με τον Μάκη. Πιο πολύ δικό του κι ας λέει ότι εγώ έκανα τη σκηνοθεσία. Το αφήσαμε πάνω στην ακμή του, πριν αρχίσει να καταρρέει η μπάντα των ροκ σταρ. Είναι μια ωραία παρακαταθήκη, την έχω σαν αστέρι στον ώμο μου και την κουβαλάω. Το χαιρετήσαμε ωραία, γεράσαμε πάρα πολύ. Ζήσαμε παρέα κομβικές προσωπικές αλλαγές. Υπάρχει μελαγχολία στη σκηνή, όταν σου λείπει το άλλο μισό , καθώς κι η ελευθερία της συγκεκριμένης παράστασης.

-Όταν σκηνοθετείς τα έργα στα οποία παίζεις, αισθάνεσαι μεγαλύτερη ελευθερία και σαν ηθοποιός;
Τελικά, όχι και δεν θα το ξανακάνω. Δεν μπορώ να αντέξω την ευθύνη ενός συνόλου. Δεν θέλω να ασχολούμαι με πολλά. Η σκηνοθεσία δεν αποτελεί εκφραστικό μου μέσο.

-Θα είσαι στο θέατρο του Νέου Κόσμου από τις 17 Οκτωβρίου για την παράσταση “MUTE”. Πες μας λίγα λόγια για αυτή. Θα απευθύνεσαι με λέξεις στους θεατές ή η επικοινωνία σας θα είναι σιωπηλή ή και μουσική;
Θα υπάρχει μουσική επικοινωνία. Σίγουρα, δεν υπάρχει κείμενο. Λέξεις υπάρχουν, μουσικές λέξεις. Αυτό το αφήνω μυστήριο. Ο κόσμος θα δει έναν βουβό ήρωα, αφού σε ένα μεγάλο μέρος του έργου δεν χρησιμοποιώ τις φωνητικές μου χορδές. Ο MUTE προσπαθεί να επικοινωνήσει, χωρίς αποτέλεσμα. Το βάζουμε αυτό σαν πολιτική στάση. Οι άνθρωποι μιλούν, αλλά δεν επικοινωνούν. Κάνουν παρέα, αλλά δεν βρίσκονται. Είναι φίλοι, αλλά δεν τα λένε. Αυτό το παιχνίδι παίζουμε εμείς. Ο ήρωας μου μιλάει για τη μοναξιά, όμως δεν μιλάει. Παίζοντας εγώ μόνος μου, κάποιους που είναι μόνοι τους, μπροστά σε κοινό, άρα δεν είμαστε μόνοι μας. Για να ισχύει αυτή η παράσταση, πρέπει να μη γίνει. Ακυρώνεται από μόνη της, γιατί για να μιλήσεις για την μοναξιά, πρέπει να μην πατήσει άνθρωπος. Μιλάω χωρίς λέξεις, τραγουδάω χωρίς μουσική, ακούω μουσική χωρίς όργανα. Βάζουμε τον κόσμο να δει από μια κλειδαρότρυπα τι σημαίνει να είσαι μόνος όταν στο σπίτι υπάρχει κόσμος. Δεν ξέρουμε πού είναι ο αληθινά μόνος. Αν έστω κι ένας ξέρει, τότε δεν είναι μόνος του.

-Με τον ήρωα, που υποδύεσαι μπορεί να ταυτιστεί ο σύγχρονος άνθρωπος;
Νομίζω πως ναι. Εμείς θα το παρουσιάσουμε με έναν πολύ κωμικό και μαύρο τρόπο. Όλοι θα δουν περίπου τον εαυτό τους, απλώς με έναν παράδοξο κώδικα, χωρίς κείμενο. Εγώ κινούμαι κυρίως με το μετρό και βλέπω πώς οι άνθρωποι γίνονται μόνοι τους ανάμεσα σε άλλους. Άλλοι βάζουν ακουστικά, άλλοι σκύβουν στο βιβλίο, στο κινητό, άλλοι παίρνουν ναρκωτικά ή πίνουν αλκοόλ, άλλοι ταξιδεύουν μόνοι ή κάνουν γιόγκα. Ο καθένας βγαίνει από το κέντρο και πάει αριστερά ή δεξιά με υγιείς ή μη υγιείς τρόπους, για να μείνει μόνος του την ώρα που θέλει να αποφύγει τη μοναξιά. Τρελό;

-Από πού άντλησες την ιδέα για το έργο;
Την άντλησα όντας μόνος μου στο σπίτι. Επειδή δεν βλέπω τηλεόραση, δεν βλέπω σειρές, δεν ασχολούμαι με τα social media, ακούω όλη μέρα μουσική. Από εκεί ξεκίνησε αυτό. Το ’98 στη Θεσσαλονίκη, όπου σπούδαζα, ήμουν μόνος σε ένα δωμάτιο με άλλους τρεις αγνώστους. Συγκατοικούσα με ανθρώπους που δεν ήξερα ποιοι είναι. Ήμουν μόνος μου. Υπάρχει αντίφαση. Εκεί, άρχισα να ακούω μουσική. Μετά, άρχισα να παίζω μουσική στα μαγαζιά για να επικοινωνώ με τον κόσμο, αλλά αυτό με έκλεινε αυτομάτως πίσω από μια μπάρα με ακουστικά, ενώ ήθελα να έχω επαφή με τον κόσμο. Έτσι, βγήκε αυτή η παράσταση.

-Θέλεις να αλλάζεις πολύ σε κάθε ρόλο σου. Υπάρχει κάποιος ρόλος που έχεις ξεχωρίσει; Ποιος ήταν ο πιο ιδιαίτερος και διαφορετικός με την δική σου ιδιοσυγκρασία;
Εκ των πραγμάτων, όταν έκανα την Κλεονίκη στη «Λυσιστράτη» στο Εθνικό, βγήκα πολύ έξω από τον εαυτό μου. Φόρεσα γόβες, ντύθηκα κοπέλα, ήμουν πολύ κούκλα και τα λοιπά. Αλλά, κανείς δεν είναι μακριά. Εγώ είμαι με παραλλαγές. Εκτός κι αν κάνεις κάτι πολύ φορμαλιστικό. Όμως, και πάλι εγώ είμαι, που υποδύομαι κάποιον που φέρεται ή μιλάει με έναν τρόπο. Δεν έχω νοιώσει να εξαφανίζομαι τελείως. Δεν ξέρω πώς το βλέπουν οι θεατές. Αυτό το αισθάνονται κυρίως οι ηθοποιοί του Hollywood. Καμία σχέση με τους κώδικες στην Ελλάδα.


Photo credits: Πάρις Ταβιτιάν




Μην χάσεις το αποψινό επεισόδιο Πέμπτη 28/11/19

Απόψε στις 11 το βραδυ στο ΣΚΑΪ

Απόψε στις 23.00 (ακριβώς) συντονισμένοι στον ΣΚΑΪ

Load More

Σου αρέσει αυτό που διάβασες;

Ακολούθησέ μας στα social. Κάνε κλικ σε ένα από τα εικονίδια!