...και ξαφνικά , μπήκε στη ζωή μας και μας αιφνιδίασε, ένα τρέιλερ!
Οι συντελεστές της σειράς –που αγκαλιάστηκε .οσο λίγες απο το κοινό- μας μιλούσαν για την επιστροφή του "Λόγω Τιμής" στις οθόνες των τηλεοράσεων και (πλέον )των υπολογιστών μας.
Η συνοδεία,από το τραγούδι των τίτλων αρχής του Δημήτρη Παπαδημητρίου μας προκάλεσε έντονο deja vu κάνοντας τη σκέψη μας να ανατρέξει συνειρμικά στην τότε εποχή της προβολής της αγαπημένης σειράς.
Η μουσική άλλωστε,θα λέγαμε,αποτελούσε τον κρυφό πρωταγωνιστή στο ¨Λογω Τιμής".
Αφενός,συντρόφευε κάθε στιγμή της ζωής των ηρώων αφού οι ίδιοι συνδύαζαν κάθε τους πράξη με τον κόσμο της: Από τον εορτασμό της επιτυχίας τους -για τις εισαγωγικές εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο- σε κλαμπ ,μέχρι και τις πιο μοναχικές στιγμές τους σε σπίτια.
Αφετέρου,ο Δημήτρης Παπαδημητρίου-ο συνθέτης της σειράς- κυριολεκτικά έντυνε κάθε σκηνή με τη κατάλληλη επιλογή μουσικής ,αναδεικνύοντας έτσι τις συναισθηματικές αποχρώσεις των πρωταγωνιστών.
Αν κάναμε μια ανασκόπηση, στην τότε εποχή που προβλήθηκε το σίριαλ,θα παρατηρούσαμε πως παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον το κομμάτι των μουσικών ακουσμάτων και ρευμάτων που πρέσβευε η "τότε νεανική κοινότητα".
Οι πρωταγωνιστές,αναδεικνύονται ως ιδιαίτερα έντονοι χαρακτήρες μέσα απο τη σκοπιά της Μιρέλλας Παπαοικονόμου.
Μέσα απο διάφορες σκηνές γίνεται φανερός ο πρωταγωνιστικός ρόλος της μουσικής στην παρέα των πρωταγωνιστών.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα,η σκηνή στη ταβέρνα των Κυθήρων όπου η παρέα τραγουδάει "ακαπέλα" το αγαπημένο <<πίνω και μεθώ>>.
Και σ' αυτη αλλά και σε όλες τις σκηνές του "Λογω Τιμής" είναι ολοφάνερη η ατόφια αγάπη των νέων για τη μουσική.Πλάθουν οι ίδιοι τη πραγματικότητά τους ανεξάρτητα απο το τί συμβαίνει γύρω τους.Φαίνονται ανεπηρεάστοι από το γεγονός οτι βρίσκονται σε μια ταβέρνα επικετρωμένοι μόνο στη στιγμή αυτή που τους ενώνει.
Οι ήρωες της σειράς είναι μια παρέα που ‘’εντρυφεί’’ (ως προς τους τρόπους διασκέδασης) σε διαφορετικά είδη μουσικής κουλτούρας.Τους έχουμε δει να διασκεδάζουν απολαμβάνοντας τη Ποπ μουσική σε κλαμπ,σε ταβέρνες και κουτούκια φανερά μυημένοι στους ήχους της λαϊκής παράδοσης˙ επιρρεπείς ακουστικά και σε ήχους απο την Ισπανική κουλτούρα.
Εκείνο, βέβαια, που προκαλεί το ενδιαφέρον- παρακολουθώντας κανείς τα επεισόδια σήμερα- είναι η μουσική ταυτότητα των νέων εκείνης της εποχής συγκριτικά με της τωρινής γενιάς.
Μέσα από τα επεισόδια διακρίνεται οτι η τότε φιλοσοφία των νέων για τη μουσική δεν συνδεόταν αποκλειστικά με το άκουσμά της, αναγκαστικά , έξω στα "μαγαζιά"
Δεν ήταν λίγες οι σκηνές που οι πρωταγωνιστές απολάμβαναν τη μουσική σε πιο "κλειστά πλαίσια" ,όπως τα σπίτια τους.
Χαρακτηριστική η σκηνή με τον Τσίου ξαπλωμένο στο καναπέ και απορροφημένο ολοκληρωτικά -από τη μουσική-,αρνούμενο να αποδεχτεί τη πρόταση της Ηρώς να βγουν "έξω στην Αθήνα".
Άλλο παράδειγμα,ο Φώτης ! Ειναι πραγματικά παθιασμένος με τη μπάντα του˙! Αφοσιωμένος ολοκληρωτικά στο ταξίδι της Ροκ.
Η παρουσία της μπάντας του Φώτη στη σειρά αναδεικνύει με τον πιο τρόπο πως η μουσική υπήρξε και είναι ιδεολογία.Στη σκηνή που ‘’κάνει έφοδο’’ η Μάνια στο διαμέρισμα τους σκιαγραφείται όλη η φιλοσοφία της μουσικής κουλτούρας που εκπροσωπούν ο Φώτης με τη μπάντα του
Αφίσες στους τοίχους, αλκοόλ, και στην ερώτηση της Μάνιας για το αν έχει πολλούς κουφούς η πολυκατοικία ο Φώτης να απαντάει <<δυστυχώς μόνο τη θεία σου>>,διακωμωδώντας τα όρια και τους όρους που τους επιβάλλονται για την ένταση της μουσικής τους.
Τι θα έλεγες αν, περιμένοντας να μας έρθει ο νέος κύκλος της σειράς, του νέου κύκλου της σειράς- μπαίναμε σε μια διαδικασία σύγκρισης ανάμεσα στα τότε μουσικά ερεθίσματα με τα δικά μας, τα σημερινά;
Kριτήριο..." βαρύνουσας σημασίας" γι αυτή τη σύγκριση˙, τα κοινωνικά δίκτυα.
Ποια ήταν τα μέσα που χρησιμοποιούνταν για την αναπαραγωγή της μουσικής τότε και ποια σήμερα; Δύσκολη η απάντηση , γι αυτό την αφήνω στον... Μάρσαλ Μακ Λούαν ,που όπως υποστήριξε, <<το μέσο είναι το μήνυμα>>.
Παραμένοντας στις εικόνες μου και στις αγαπημένες μου σκηνές της σειράς, θα σου πω πως πρώτη εικόνα που εμφανίζεται στη σκέψη μου είναι εκείνη της Ηρώς στο ταξίδι της για την Πάτρα.
Κολλημένη στο τζάμι ,βυθισμένη στη σκέψη της για τον Ψηλό,σιγοτραγουδώντας στίχους και φορώντας τα..εκσυγχρονισμένα –για την εποχή της-ακουστικά.
Ξεκινώντας να βλέπεις επεισόδια της τότε σειράς, σήμερα, εν έτει 2019-όντας ασυγχώτηρος, σε περίπτωση αν είσαι άνω των 17, εκπλήσσεσαι αναγνωρίζοντας ως "μέσο" το κασετόφωνο αλλά και τα... ογκώδη ακουστικά.
Αν σκεφτείς την ... αναπτυξη των πολυμέσων σήμερα, σίγουρα θα καταλάβεις το πόσο αυτά τα πολυμέσα επηρρεάζουν τη σχέση που αναπτύσσει ο καθένας με τη μουσική.
Η μουσική εξερεύνηση . σήμερα, περιορίζεται στις διαδικτυακές πλατφόρμες Τα βινύλια,οι δίσκοι ή τα βιβλία που κρύβουν πλούτο πληροφοριών, έχουν περάσει στο περιθώριο. Άρα τα μουσικά μας μονοπάτια, γίνονται προβλέψιμα για να μην πω κοινότοπα...
Δεν ξέρω αν οι στιχοι και οι μουσικές της ΄΄ελαφριάς’’ βιομηχανίας του σήμερα, μπορούν να "τέρψουν" πραγματικά ,να ερεθίσουν και να συγκινήσουν σε πιο βαθύ επίπεδο .
Ο όρος του λαϊκού ,ιδίως στις μέρες μας,έχει παρερμηνευτεί ανεπανόρθωτα.
Με μια πιο καυστική διάθεση,θα έλεγα πως τον έχουν ‘’αλλαξοπιστήσει’’. Τι να φταέι, άραγε; H αισθητική; η διάσταση των κοινωνικών δικτύων; Είναι αυτά που καθορίζουν σήμερα τη "σύνδεση" των νέων με τη μουσική;
Στο Λόγω Τιμής η εικόνα των ηρώων είναι απίστευτα γοητευτική. Εχουν ζωντάνια, ενέργεια, είναι αυθεντικοί .Οργανώνουν μαζώξεις στα σπίτια τους και ¨ανταμώνουν" μέσα από τα ακούσματά τους.
Απολαμβάνουν τις εξόδους τους έχοντας,πάντα, παρέα τους τα τραγούδια που τους συντροφεύουν σε κάθε τους στιγμή.
Αυτή η εικόνα,έρχεται σε απόλυτη ρήξη με την αντίστοιχη δική μας.Οι κανόνες γράφονται αλλιώς σήμερα.
Η απόλαυση μιας συναυλίας,μιας μουσικής παράστασης ή μιας εξόδου σε ένα κλαμπ είναι αλληλένδετη με την αναμετάδοσή της στα social media.Στη σημερινή πραγματικότητα, μ' αυτόν τον τρόπο επιβεβαιώνεται <<ότι ζεις>>.
Πόσο σημαντική ,είκοσι χρόνια μετά , η ατάκα του Τσίου στον Ψηλό, ότι ΄΄τρώει ανθρώπους αυτή η πόλη,χάνονται..γίνονται μηδέν’’. Σε απόλυτη αντιστοιχία με τον " αφανισμό" στη σημερινή κουλτούρα της μουσικής αφού είναι πασιφανές, πια, πώς πολλά παρακλάδια της πάσχουν από ρηχότητα και έλλειψη πρωτοτυπίας.
Ο Τσίου φοβόταν οτι η αποξένωση που συνάντησαν στη πρωτεύουσα θα επηρρέαζε την παρέα τους. Να, όμως, που οι ανέμελες βόλτες με τις μηχανές τους στη παλέτα που άπλωνε μπροστά τους η δύση ,με την Αθηνά να γρατζουνάει την κιθάρα της στις χαρές, και στις πίκρες τους και έχοντας πάντα πλάι τους τη μουσική μουσική, ˙εκείνοι τον ξόρκισαν τον φόβο τους!
Εμείς;
